W grach platformowych zazwyczaj sterujemy różnego rodzaju wymysłami ludzkiego umysłu, jednak najpopularniejsi bohaterowie tych gier to nadal jakieś zwierzęta a najczęściej takie, które przypominają robale. Nie inaczej jest i tym razem. "Doodlebug" to kontynuacja gry "Bug Bash" spod igły Core Design. O ile pierwsza część nie należy do pozycji, przy których można by posiedzieć trochę dłużej, o tyle "Doodlebug" jest na pewno dużo ciekawszy. Autorzy po prostu wyciągnęli wnioski z popełnionych błędów.

Bohaterem gry jest owad, coś jak mrówka lub jakieś podobne do niej robactwo. Aby uwolnić księżniczkę z rąk złego, musi on przemierzyć pięć światów, z których każdy podzielony jest na trzy etapy plus etap z tzw. bossem. Etapy nie są długie. Na przejście każdego z nich, czyli dotarcie do wyjścia (charakterystyczny domek) mamy określoną ilość czasu. Nie jest go dużo, tak więc musimy poruszać się pewnie i z głową. W takiej sytuacji stajemy bardzo często przed decyzją: biec dalej, szybciej do domku, czy też odskoczyć na moment do góry po platformach, aby wzbogacić się o kilka monet, znaleźć dodatkowe życie, uzbroić swój arsenał lub spotkać jakiegoś potworka, który uszczypnie nam trochę cennych punktów energii.

No właśnie, w całym etapie nie jesteśmy sami. Na naszej drodze spotkamy mnóstwo umilających życie przeszkadzajek. Ich kształt i osobowość uzależniona jest od świata, w jakim się znajdujemy. W pierwszym świecie, świecie zabawek, będą to klowni, króliczki, paczki-niespodzianki. Drugi etap to magiczny las, gdzie spotkamy zające, jeże, borsuki. Kontakt z każdym z nich to utrata punktów energii obrazowanych przez serduszko w dolnej części ekranu. Aby unicestwić przeszkadzajki, należy na nie naskoczyć z wciśniętym fire. Wówczas nasza mrówka obraca się i posiada moc niszczenia. To jednak nie jedyny sposób. Do naszej dyspozycji przekazano również coś na styl magicznych kredek. Ich ilość i rodzaj obrazuje listwa w dolnej części ekranu. Wyrzucenie każdej z kredek w kierunku wrażego obiektu powoduje jego zabicie i pozostawia dodatkowo jakiś fant, który może nam bardzo pomóc. Jeżeli wyrzucimy kredkę niebieską, to zyskujemy parasol, który zapewnia nam bezpieczny upadek w trakcie skoku z dużej wysokości. Czerwona z kolei umożliwia krótki lot balonem ku górze. Zielona to magiczny eliksir zapewniający nam kilkunastosekundową nietykalność. Żółta zatrzymuje wrogów na kilka sekund (bardzo pomocne zwłaszcza w trzecim etapie - w zamku). Ostatnia kredka, a raczej gumka, to coś na kształt bomby - zabija ("czyści") wszystkie potworki znajdujące się w polu widzenia. Wyboru kredek dokonujemy poprzez skierowanie joysticka w dół i wybranie odpowiedniej kredki.

Jak wspomniałem, ilość kredek w inwentarzu można powiększać poprzez znajdywanie ich w całym etapie. Oprócz nich znaleźć można dodatkowe życie, energię oraz monety i worki z monetami. Element pieniężny w grze jest dosyć istotny. Oprócz wrogów w grze znajdziemy też przyjaciół, którzy za drobną opłatą sprzedadzą nam wskazówkę lub np. łódź podwodną, aby móc przepłynąć przez wodny korytarz (normalnie nasza mrówka potrafi pływać, ale nie aż tak długo). Ważne jest jednak, aby nie stać się całkowicie pozbawionym pieniędzy. A o to nie trudno. Kręcą się gdzieniegdzie panowie w czarnych garniturach (zapewne z Urzędu Skarbowego). Jeżeli natkniemy się na takiego, stracimy cały zapas gotówki.

W roku wydania gry (1993) wspomniane wyżej elementy należały do jednych z pierwszych, o ile nawet nie jedynych (motyw magicznych kredek). Były to zapewne nowości w świecie gier platformowych. Mimo, że te nowości ułatwiają naszą przygodę, w wielu miejscach trzeba nadal polegać na własnych umiejętnościach opanowania joysticka. Kolejne poziomy stają się coraz bardziej "pokręcone", wrogowie są coraz silniejsi i jest ich więcej.

Grafika w grze jest ładna i kolorowa. Postaci występujące są zabawne i bardziej zachęcają do gry niż od niej odstraszają. Kuleje trochę animacja. W momencie gdy na ekranie jest kilka obiektów, gra potrafi zauważalnie zwolnić. Z muzyką jest już gorzej. Melodie, mimo, że również starają się być obrazem ładnych i kolorowych światów, trochę piszczą i rażą nasze uszy kiepskiej jakości samplami. Osobiście wyłączam muzykę po kilkunastu sekundach przebywania w etapie (klawisz M), gdyż moje uszy nie są w stanie tego wytrzymać. Efekty dźwiękowe również są w dosyć wysokiej tonacji. Przypominają wszelkiego rodzaju stęki, skrzeki, hopy i siupy. Zasadniczo jednak jest przyjemniej ich słuchać niż muzyki.

Podsumowując granie w "Doodlebug" nie jest męczące i na pewno nie połamiemy przy nim joysticka. Bohater reaguje bardzo dobrze na wychyły "wesołej pałki". Pomysł z magicznymi kredkami jest ciekawym novum. Można jednak uważać, że gra jest trochę za krótka i posiada za mało etapów do przejścia. Osobiście przy pierwszym podejściu doszedłem do strażnika pierwszego świata. Kolejna rozgrywka zapewniła mi już akces do świata trzeciego (zamek). Nie ma się jednak zbytnio co dziwić. Gra jest adresowana przede wszystkich do młodszych użytkowników Amigi (gdzie oni teraz są?), którzy muszą wiedzieć kiedy przestać i iść spać.

Gra dostarczana jest na jednym dysku NDOS, lecz istnieje możliwość jej instalacji na twardym dysku przy pomocy installera WHDLoad. Jako jedna z nielicznych posiada "jakieś" zakończenie, ale w przeciwieństwie do innych gier nie posiada żadnego intra, ani tym bardziej opcji.

TIPS 'n TRICKS

Podczas gry przytrzymaj klawisze A, G, E, S. Teraz jeżeli przyciśniesz lewy przycisk myszy otrzymasz nieograniczoną ilość kredek, żyć i energii oraz uzyskasz dostęp do dodatkowych klawiszy.

• F1-F5 - przeskok do odpowiedniego świata,
• 1-3 - przeskok do odpowiedniego etapu w świecie,
• 4 - przeskok do etapu ze strażnikiem świata,
• F6 - Atari Mode - wyłącza tło, co powoduje nieznaczny wzrost prędkości w przypadku, gdy na ekranie jest zbyt dużo obiektów. Szkoda, że ta opcja została zaimplementowana tylko w trybie "Cheat Mode".

Doodlebug - Bug Bash 2 - Core Design 1993
	85		1
	65		OCS/ECS
	70
	Nieskomplikowana gra, głównie dla młodszej części amigowej braci.